Beste juf,
Bibliotheek Rivierenland heeft een intranet (intern netwerk) waarop we verhalen en informatie delen. Ik schrijf graag kleine ‘feel good’ verhalen over ontmoetingen met mensen in de bieb. Ik krijg er energie van en ze zijn inspirerend voor collega’s. Onze directeur vertelde laatst dat ze dit soort verhalen ook gebruikt om in gesprekken met gemeentes, om een beeld te geven van wat de bieb is en doet.
Naar aanleiding van een ontmoeting in de bieb van Beesd op 31 januari heb ik het onderstaande verhaal geschreven getiteld Dyslexie of cavia’s? Ik kreeg er veel leuke reacties op.
Veel leesplezier!
Hartelijke groet,
Margot Kersaan
Bibliotheek Rivierenland
Ik had ze ingeschat als moeder en dochter. Zo kwamen ze vanmiddag de bieb van Beesd binnenwandelen en meldden zich aan de balie.
“Vraag het maar aan die mevrouw”, zei ‘moeder tegen ‘ dochter’. Dat deed dochter, jaar of tien, zelfbewust. Ze had zich duidelijk voorbereid. Of ze lid kon worden van de bieb. En of we boeken over dyslexie hadden. “Ja”, legde moeder uit, “het zou een probleem kunnen zijn, want ik ben niet haar moeder maar de juf. Maar desnoods zetten we de boeken op de pas van school”. Ze hadden het plan om samen een spreekbeurt over dyslexie voor te bereiden, want het meisje was dyslectisch. Ik reikte een tijdelijke pas uit met een formulier dat thuis kon worden ondertekend en ze gingen samen boeken zoeken.
Uiteindelijk bleek het onderwerp cavia’s toch geschikter. En daar hadden we ook een paar leuke boeken over. En passant greep het meisje ook nog een paar boeken over hamsters mee, want dan kon ze in de spreekbeurt mooi het verschil laten zien tussen een cavia en een hamster. Toen ze ook nog boeken over paarden tegenkwam ging ze helemaal los. Die spreekbeurt over dyslexie, die kwam dan volgend jaar wel. En ze konden zelf samen de spreekbeurt inplannen, dus ze hadden alle tijd.
Juf zei tegen mij dat haar doel was geweest om een leerling die moeite heeft met lezen enthousiast te maken voor de bieb. Missie geslaagd! Notabene midden in de schoolstaking! Ik ben onder de indruk van zo’n juf, die terwijl er gestaakt wordt met een leerling op pad gaat naar de bieb. Van hoe ze het meisje zelf op ontdekkingsreis liet gaan, zelfvertrouwen gaf, begeleidde als een mentor. Naast haar bleef staan en niet boven haar.
Een tijdje geleden werd er in het AD gevraagd om verhalen over onderwijzers die ooit het verschil voor een kind hadden gemaakt. Iets hadden gezegd of gedaan waardoor het kind tot bloei kon komen, de weg kon gaan om het beste uit zichzelf te halen. Ontroerende pareltjes leverde dat op.
Ik zie deze dappere dyslectische leerling over 20 jaar zo’n verhaal schrijven over haar lieve juf die tijdens de schoolstaking met haar naar de bieb ging. Dat zou toch geweldig zijn!