Mijn derde dag in mijn bestuursbestaan voor de groep. Mijn oude vak dat ik slechts een jaar of vijf heb uitgevoerd. Met onwaarschijnlijk veel plezier. Maar met minstens zoveel plezier werd ik daarna directeur en bleef ik directeur. Vaak van vrij grote scholen en daarbij was ik principieel in mijn keuze om niet voor de klas te gaan staan. Ik kon het niet beide tegelijk goed doen. Nu in deze twee jaar bied ik soms de dag waarop ik thuis mijn bestuurswerkzaamheden verricht aan als invaller voor een groep van een van de Fluviumscholen. In het kader van het lerarentekort en om als bestuurder met de voeten in de klei te staan.
Die klei heb ik vandaag weer ervaren.
Het is natuurlijk maar een kijkje in de keuken, zo’n dagje. Immers de dag is al voorbereid door de groepsleerkracht, ik heb geen oudergesprekken, geen groot overleg, geen verslagen etc etc. Ik kom in de ochtend, vertrek in de middag en dat is het. Maar wel in de klei, de Betuwse klei.
Er is, zo ervaar ik, genoeg hetzelfde gebleven sinds die 24 jaar geleden. Ik had de groepen 3 t/m 5 vandaag. Ja bij elkaar in 1 klas. Dat verdient sowieso mijn respect voor iedere leerkracht wiens werkelijkheid dit dagelijks is. De ‘juf, juf’ van groep 3 naar de zelfstandigheid maar ook toenemende leerproblemen in groep 5. Alles in 1 klas vertegenwoordigd. Zo’n 28 stuks. Maar goed, er is veel hetzelfde gebleven. Veilig leren lezen, andere materialen, gewoon die letters flitsen, nog steeds. Het rekenen, maak de tientallen, het schrijven in het schrijfschrift.
Er is daarbij, zo ervaar ik, veel veranderd. Dat digibord waar ik maar niet aan kan wennen, ik kan mijn weg er niet in vinden. En eerlijk gezegd ik zie er vaak de meerwaarde niet van in. Dus behandelde ik vandaag de stof zoals ik dat gewend was te doen. Zonder filmpje, zonder geluidsfragment.
Ik was het filmpje en het geluidsfragment in deze dag.
Er is, bij mij en de kinderen, veel veranderd. ‘Ja meester, hij is altijd wat druk aanwezig, vindt het lastig om stil te blijven zitten.’ En ik ‘ik begrijp je onrust, hoe zullen we dat vandaag eens samen doen’?
‘S middags kreeg ik een uurtje 6/7/8. Ik gaf ze een uurtje drama. Ik zag schoenen door de ruimte vliegen, hoorde puberaal gelach, maar rondde de les na 45 minuten met een goed gevoel af. ‘Meester leuke les, als het concentratieniveau wat hoger had gelegen was de les nog leuker geweest’, vertelde een meisje uit groep 8 mij na afloop. (ja ook dat zelfinzicht van leerlingen lijkt mij in die 25 jaar te zijn gegroeid).
Daarna kreeg ik ‘mijn 4/5’ nog een uurtje. Na de ietwat stuiterende 6/7/8 waren het liefjes die de les met plezier deden en daarna nog even lekker naar buiten konden.
Ik stond er weer een dagje voor, onbekende kinderen, computers in het klaslokaal waar ik geen weg mee weet, maar gelukkig was nog veel hetzelfde. Het vak is onverminderd prachtig, en het vak is onverminderd intensief. Dertig leerlingen iedere dag iets bijbrengen rekening houdend met al die verschillen.
Mijn petje gaat weer eens af voor de leerkracht in het primair onderwijs.