Ik had wel wat uit te leggen ja, zo bleek in een gesprek met een van de schoolteams. ‘Hoe kon ik als op de barricade staande bestuurder nu plots de staking niet actief steunen en de salarissen van de wel stakende mensen inhouden?’
Het team had mij uitgenodigd voor een gesprek en op slag van de voorjaarsvakantie zaten we bijeen. En het gesprek begon met deze uitgesproken verwarring over mijn gedrag als bestuurder. Ik kon (en wilde) niet anders dan dit te begrijpen. Inderdaad ik had flink op de trom geslagen bij eerdere stakingen, trok met het bestuurdersstatement ruim 200 andere bestuurders over de streep en toog naar Den Haag. Op radio en tv sloeg ik verder de trom, niet perse omdat ik hen opzocht maar zij mij wel wisten te vinden. De ’twittertrom’ blijft niet onopgemerkt.
Voor onze Fluvium medewerkers was het nogal een opschudding geweest, deze trommelaar als bestuurder. Misschien wel beduusd voelde men de morele plicht de stakershandschoen op te pakken en zich te verenigen. En net nu het collectief was gevonden kwam ik als bestuurder met een milde boodschap naar buiten. Wat was hier gebeurd?
Ik begreep die verwarring dus en ik vertelde hen over mijn ervaring in november in Den Haag (geen beweging in te krijgen), mijn zienswijze op de bonden (waarom roepen zij op om de bestuurders te laten betalen?), en mijn opschuiven naar het midden met instemming van ons DO (directieoverleg).
Maar vooral vertelde ik hen dit:
Ik reflecteerde op mijn eigen gedrag als bestuurder. Ik vertelde hen over de leerkrachten (en een enkele directeur) die zich niet hadden herkend in mijn trommelaarsgedrag. Ik vertelde hen over mijn coachingsgesprekken die ik al jarenlang voer. En waarin ik reflecteerde en leerde over de positie die ik als bestuurder kan innemen. En vooral hoe ik een bestuurder voor een ieder dien te zijn. Voor alle medewerkers maar ook voor alle ouders, partners en betrokkenen.
En zo kwam het dus dat ik mijn zorgen over het onderwijs onverminderd met hen deel. Dat ik mijn invloed zeer zeker wel tracht uit te voeren op de verbeteringen in het onderwijs. Maar dat dat misschien minder zichtbaar is. Ik vroeg mij deze middag wel hardop af of het niet doorbetalen wel passend is bij de steun aan de stakende leerkrachten. Dat punt neem ik nog eens mee naar ons DO. Maar dat de kracht van staken ook in het individu zit, de leerkracht zelf die de handschoen oppakt, daar bleef ik, ook na dit mooie gesprek, wel achterstaan.
Wat ik, tot slot, niet vermeldde maar wel tot in mijn botten voelde was nog dit.
Dat de mildheid in opereren misschien ook wel een gevolg is van de hervonden mildheid in mijn leven. Dat nu de storm is gaan liggen er weer kalmte ontstaat om dat midden te vinden. Zelfde boodschap, andere toon.
Met dank aan het team dat mij opzocht om samen te begrijpen.