Enige tijd geleden kreeg ik een tas vol met oude basisschoolspullen.
Werkstukken en rapporten.
Bij het doorbladeren wist ik hoe ik ongezien was op de scholen die ik heb bezocht.
Het leraar zijn is een prachtvak, en soms zo ongelooflijk ingewikkeld.
Om iedereen te zien en de ruimte te kunnen geven om te zijn wie hij of zij is.
Een aantal jaar geleden schreef ik naar aanleiding van een gebeurtenis het volgende.
Ik wens iedere leerkracht de ruimte toe om ieder kind te zien en te ontmoeten zoals het is.
Maak er een prachtig schooljaar van.
Jeroen
Ha Juf,
Mooi ben ik al geworden hè,
vier jaar oud al, het is niet niets.
Zie mij lopen, lachen, praten.
Spelen, kleuren, en op de fiets.
Ik leerde het helemaal zelf
met de liefde van mijn lieve ma
met haar aandacht en de ruimte
kijkt zij mij straks door de ruitjes na.
Ha juf, nu kom ik bij je
mag ik blijven wie ik ben?
duw je mij niet te hard een keurslijf in
blijf je rustig wanneer ik ren?
Laat jij me spelen, huilen, lachen
geef je mij ruimte om te leren wanneer ik wil
dwing je mij niet de wolken te kleuren
word je niet boos als ik een keertje gil?
Wees niet ongerust als ik bij het tellen
hier en daar wat cijfers oversla
dat het lezen trager gaat dan, ja wie…
heb vertrouwen dat ik het echt wel een keer gadesla.
Dag juf, ik geef je mijn leven, mijn vertrouwen, in jouw handen
geef jij het jouwe dan aan mij
dat wij samen kunnen bouwen
aan een prachtig leven, wij.