Ik stond met het mes in mijn handen toen ik werd gebeld door de redacteur van het tv programma Beau. ‘Wat vind je van het akkoord dat er is gesloten?’. Juiste deze middag had ik even niet het nieuws gevolgd dus was deze redacteur mijn persoonlijke boodschapper van het nieuws. Ik legde mijn mes neer om even de woorden op mij in te laten dalen. ‘Een akkoord tussen de bonden, de werkgeversraad en de minister’. Ik herstelde en kon mij een eerste mening vormen: ‘Als het om structureel geld gaat dan lijkt mij dat prima, als het om incidenteel geld gaat dan is het zwaar teleurstellend.
Even later zette ik het gas laag en liet ik de twittertijdlijn en mijn appgroep van directeuren tot mij komen. Het werd mij snel duidelijk, het gaat hier om incidenteel geld. Even later blijkt dat een groot deel van het geld is geoormerkt aan opleidingsgeld voor onze leerkrachten.
De redacteur praat mij aan de achterkant nog even bij, hij weet mij te melden dat de PO-Raad laat weten dit akkoord te hebben getekend omdat ‘we anders helemaal met lege handen zouden staan’.
Potverdorie, zeg ik de redacteur, zo wordt het onderwijs keer op keer met dreigementen gepiepeld. En nu dus weer! Geen enkele toezegging voor het dichten van de kloof. Bonden en raden laten zich verleiden om op vrijdagavond ten tijde van het avondeten een akkoord naar buiten te laten brengen. En nog zonder enige terugkoppeling naar de leden is het akkoord getekend en de staking afgeblazen.
De eerste directeur van mijn stichting die zijn lidmaatschap van de bond heeft opgezegd heeft mij bereikt, en ik begrijp dat volledig. Mijn boosheid richt zich nu niet langer op de politiek maar voornamelijk op onze bonden. Zoals ik het in de brief al aankondigde: in het politieke spel tussen bond, raad en politiek worden de kinderen de dupe. Op die regel ageerde de woordvoerder van de bond. “Jeroen dat kun je zo niet stellen’.
Ik heb helaas gelijk gekregen. Dit akkoord is een lege huls, een voorgehouden worst, geen oplossingen voor het probleem.
Even later pakte ik het mes weer op en sneed mij in de vingers. En ik dacht ja, dat is het.. dit convenant waar onze bonden en raden nu fijn over juichen is een doekje voor het bloeden. Zoals de pleisters op mijn duim het bloeden ook niet lijken te stelpen zo zal dit geld het probleem niet nadah noppes oplossen.
Als de trekkers zich bij het bestuurskantoor van de bonden en de po-raad zouden staan aanstaande woensdag, dan zal ik dat zeer wel begrijpen.