Hedy (en haar zoon Vos) heeft in de afgelopen maanden onze scholen bezocht.
Met een scherp oog legde zij de scholen vast op de gevoelige plaat. In veel gevallen (wat mij betreft) meer dan zo maar een foto.
Hedy is naast fotograaf ook kunstenaar en schrijfster. (en dierbare vriendin van mij)
Deze combinatie maakt wat mij betreft het scherpe oog. Niet zelden wist zij de typering van jullie scholen na een bezoek te doorgronden met een aantal woorden. Met name het oog voor de sfeer en de kinderen.
Onderstaande bijdrage schreef zij na het bezoek aan de laatste twee scholen.
De foto’s vinden jullie terug in het Kompas dat op 7 oktober zal worden gepresenteerd. En jullie directeuren hebben de foto’s in het bezit voor publicatie doeleinden van de school.
Pesten, mijn god… wat heb ik er veel over nagedacht.
En gister tijdens het fotograferen van een school in de Betuwe, hoor ik… dat het weer; de week tegen Pesten is.
Zie ik kinderen kijken naar een filmpje, hoor ik kinderen zeggen hoe machteloos zij zijn. Hoor ik de leerkrachten zeggen hoe machteloos zij zijn. Zie ik al die kinderen geschokt kijken naar de beelden en wat er verteld wordt. Je ziet ze naar binnen gaan, sommige meer dan anderen en dan voel je…
Leerkrachten zijn er om onderwijs te geven. En niet om alle shit op te ruimen die mensen in hun leven veroorzaken.
Leerkrachten bieden onze kinderen een liefdevolle plek om te mogen leren, dat trachten de meeste te doen. En ik heb nu 17 scholen in de Betuwe gefotografeerd. Uren heb ik doorgebracht tussen deze prachtige mensen. Uren heb ik doorgebracht op de scholen van mijn kinderen als “absurd actieve ouder in vergelijking tot sommige anderen”.
Ik begeleid een kinderwijkraad in mijn wijk. Hoofdthema wat gekozen wordt door de kinderen op de verschillende scholen is Pesten.
Een jaar lang, denk ik met deze kinderen na, over hoe wij het pesten tegen kunnen gaan en bedenken we ludieke acties die kinderen op een ander spoor kunnen zetten. Maar diep in mijn hart en ook diep in al die wonderschone kinderharten weten zij en ik, dat wij dit probleem niet op gaan lossen. Lief komen zij met een voorstel dat sommige ouders misschien een opvoedcursus nodig hebben. Dus denk ik nog hoe leuk om met deze kinderen een opvoedcursus voor ouders te gaan bedenken… Dit plan wil ik nog wel eens uitvoeren alleen al om te horen waar kinderen zelf mee komen. Och en wat zal het weer schokkend confronterend goed zijn, dat weet ik nu al.
Ik schrijf net naar een vriend wij zijn de roest. En roest is mooi maar de zuiverheid ligt eronder. En het is die zuiverheid die wij van elkaar en die onze kinderen van ons nodig hebben.
Ik geef democratielessen aan kinderen. Samen zoeken we naar wat voor een ideaal we hebben voor elkaar, voor de wijk. En of dat een gezamenlijk ideaal is. Vervolgens wil je weten of er draagvlak voor is en daarna ga je plannen maken. Want met dat draagvlak kan je dat voor elkaar krijgen. Wanneer je betrouwbare informatie geeft willen kinderen zich waarschijnlijk verbinden zodat jouw plan werkelijkheid kan worden. Niet meer Pesten komt eruit als hoofdthema. Maar ligt de oplossing bij hen??? Moeten we het draagvlak zoeken bij de groep kinderen of misschien ergens anders. Kunnen zij plannen maken voor systemen die vastgeroest eigenlijk schoongepoetst moeten worden. Of waren wij degene, die deze kinderen op de wereld hebben gezet om het goede voorbeeld te geven. Is het aan ons om kinderen op te voeden tot vriendelijke burgers die samen de wereld mooier kleuren.
Teambuilding is nodig want de mensen in ons bedrijf, werken niet meer op de juiste manier samen, om het product tot zijn recht te laten komen. Dat hoor ik nog weleens. Bakken met geld gaat er in om survivals, allerlei coaching-trajecten.
Teambuilding is nodig, voor ons gezamenlijk product, met een inspirerende opvoeding, waardevolle burgers ontwikkelen. Hoe kan je pesten tegen gaan. Door elkaar te waarderen om wie we zijn. Hoe doe je dat, de ander leren kennen en bewonderen. Of gewoon alleen al, het zien en begroeten is genoeg, om een mooi voorbeeld voor je kinderen te zijn. Verbinden zodat ook onze kinderen zich met elkaar kunnen verbinden. Niet uitsluiten, niet roddelen, geen achterklapgeouwehoer.
Teambuilding op de schoolpleinen! Een school is een bedrijf voor de rationeel denkenden onder ons, een school is een roedel voor de emotioneel denkenden onder ons. Ons product liefdevolle medemensen, door opvoeding en onderwijs aan onze kinderen. Alleen samen kunnen wij zorgen voor een wonderschoon liefdevol product, wat als vanzelf wordt doorgeven door degene die het ontvangen.
Ik maakte samen met Francien Hoving een prachtig programma om te verbinden in alle lagen van de school. Maar scholen worden overladen met anti-pest-programma’s, dus ertussen komen doe je niet, geeft niet want ook dat snap ik. In de laatste jaren is er zoveel uitgeprobeerd zonder vaak het gewenste resultaat. Ik denk doordat het bedrijf niet in zijn volledigheid gezien wordt. En een paar lagen binnen ons bedrijf worden overvraagd op dit thema, namelijk de leerkrachten en de daarvoor verantwoordelijke directie, en ook worden zij vaak
veroordeeld.
Ik hoef niet zo hart, ik heb voldoende te doen. Mijn kinderen bewegen zich niet meer op de lagereschoolpleinen waar het verbinden in zijn mooiste vorm plaats kan vinden, als voorbeeld voor onze kinderen!
Wel verbind ik mij al jaren iedere dag met een ieder die op mijn pad komt en dat kost bakken-met-tijd. Maar wat een geluk en liefde krijg ik daarvoor terug.
Dus dit moed mij weer eens van het hart. Ga elkaar begroeten op die schoolpleinen ouders. Maak contact! Bedenk samen met de school mooie projecten om samen aan te werken. Laat aan je kinderen zien hoe mooi het is om te verbinden. Om een ieder in zijn kracht te laten functioneren en de mens om die specifieke kracht te bewonderen. Gebruik je eigen kracht en laat je bewonderen. Zodat onze kinderen hun eigen kracht mogen ontdekken, weer gaan bewonderen en genieten in plaats van bezig te zijn met hoe zij zelf opgevoed dienen te worden.
Dussss hoe laten wij De anti-pestclub voor kinderen misschien verdwijnen, naar mijn idee met de Pro-opvoedclub voor ouders, of met de Ik-vertrouw-met-jou-club, #durfteverbinden…